داستان فیلم با برآمدن هیولاهایی غول پیکر به نام کایجو از دریاها آغاز می شود . انسانها برای مبارزه با کایجوها ، روبوت هایی به نام جَگِر می سازند که این روبوت ها از طریق ارتباط عصبی با دو انسان کنترل می شوند...

اگر فيلم جديد گي يرمو دل تورو را گودزيلا (نسخه توهو) يا ترانسفورمرز قلبدار بناميم پُر بيراه نگفته‌ايم. به هر حال، هيچ رمز و رازي پشت «حاشيه اقيانوس آرام» و از آن مهم‌تر پيامي که قرار است به بيننده برساند وجود ندارد. فيلم دقيقاً سفارشي فصل تابستان ساخته شده و پر است از روبات‌هاي غول پيکري که با غول‌هاي دريايي گلاويز مي‌شوند و غول‌هايي که بر سر شهرها آوار مي‌شوند و چنان خشونتي را به تصوير مي‌کشند که تنها سالن‌هاي بزرگ سينما با پرده هاي عظيم و سيستم‌هاي صوتي پيشرفته از پس نمايش آن بر مي‌آيند. در تمام مدت 130 دقيقه «حاشيه اقيانوس آرام» نمي‌توانيد يک صحنه واقعي ببينيد، اما اين اصلاً مهم نيست چون که اين صحنه هاي آشنا با حداکثر مهارت و تخصص براي شما آماده شده‌اند تا نوعي تجربه وهمي را برايتان رقم بزنند.

فيلم با کليشه آگاهانه اي آغاز مي‌شود که سال‌هاست سينماروها آن را نديده‌اند. مخلوقاتي بيگانه، که رسانه هاي دنيا آن‌ها را «کايجو» مي‌خوانند، از دره اي عميق در اقيانوس آرام سر در مي‌آورند تا نسل بشر را منقرض کنند. بنابراين کشورهاي مختلف گرد هم جمع مي‌شوند تا با حمايت از برنامه اي به نام «جارگر» اين تهديد را خنثي کنند. در برنامه جارگر روبات‌هاي غول پيکر با هدايت دو انسان به نبرد تن به تن با کايجو مي‌روند. در مدت کوتاهي جارگرها بر غول‌ها پيروز مي‌شود و هدايت کننده‌ها هم به شهرتي افسانه اي دست مي‌يابند، اما به تدريج اوضاع تغيير مي‌کند. کايجوها بزرگ‌تر و خطرناک‌تر مي‌شوند و تعداد دفعاتي که به انسان‌ها حمله مي‌کنند هم بيشتر مي‌شود. جارگرها به تدريج از بين مي‌روند تا اين که تنها چهار روبات از آن‌ها باقي مي‌مانند. با اصرار مارشال استاکر پنته کوست (با بازي ادريس البا) حمايت‌ها از اين برنامه قطع مي‌شوند و روبات‌ها مجبور مي‌شوند تا به زير زمين بروند و در آنجا مقاومت کنند.