دو روح در یک بدن | نقد و بررسی بازی Beyond: Two Souls

اثراتی که سینما، یا به عبارت دقیق تر، هنر هفتم این روزها بر مخاطبین بی شمار خود گذاشته، غیر قابل انكار است. ساخت عناوین با كیفیتی كه طی چند سال اخیر در هالیوود صورت گرفته، باعث شده تا ردپای جلوه های سینمایی را در بیشتر شاخه های سرگرمی، از جمله صنعت بازیسازی به وضوح ببینیم. سازندگان خلاق، به راحتی می توانند از نماها و سكانس های سینمایی بهره ببرند و برای هر چه بهتر شدن محصولات خود، دست به دامن جلوه های سینمایی شوند. نه تنها كسی مخالف این تفکر نیست، بلكه این سكانس ها از تأثیرگذارترین لحظات در بسیاری از عناوین بزرگ و كوچك این نسل بوده اند....

دیوید كیج (David Cage) یكی از همین دسته بازیسازان صاحب نام است كه علاقه شدیدش به سینما و هنرنمایی های پرده نقره ای مشهود است. او كه به هیچ وجه نمی تواند خواسته ها و علایق شخصی خود را پنهان كند، یك سری از سینمایی ترین آثار هنر هشتم (صنعت بازیسازی) را به نام خود ثبت کرده است. Fahrenheit بازی نسل ششمی وی، بی شك یكی از برجسته ترین آثار سبك ماجراجویی در طول چند سال اخیر است، اما نباید آخرین کار او، یعنی Heavy Rain را نادیده گرفت. اكنون Beyond: Two Souls آخرین حركت از سوی این بازیساز خلاق است كه به قصد از میان برداشتن حد و مرزهای صنعت بازیسازی و فیلم های سینمایی راهی بازار شده است.

داستان

به راستی كه داستان سرایی و نحوه روایت آن مهمترین مشخصه در آثار نیمه سینمایی دیوید كیج است. اغلب كارشناسان و صاحب نظران، عناوین او را سناریوهای تعاملی می دانند تا یك بازی كامپیوتری. این مقوله به قدری برای او مهم است كه به عقیده برخی، تمركز بیش از حد کیج بر داستان سرایی، باعث غفلت از گیم پلی و نقش پررنگ آن می شود تا جایی كه عناوین او دیگر از جرگه بازی های كامپیوتری خارج می شوند. آثار كیج در نسل های گذشته، همگی دارای داستانی غنی و روایتی مجذوب كننده بودند و Beyond نیز از این قائده مستثنی نیست، اما تفاوت هایی با عناوین مذكور دارد كه موجب تجربه ای متفاوت می شود.

سناریوی داستانی حول محور شخصیت جدیدی به نام جودی هلمز (Jodie Holmes) و توانایی های ماورایی او می گردد و بر خلاف بازی های گذشته كیج كه بخش كوتاهی از زندگی شخصیت های اصلی را روایت می كرد، اینبار از 8 سالگی جودی آغاز و طی یك بازه زمانی 15 ساله ادامه می یابد. او از همان ابتدای خردسالی، یك كودك استثنایی است كه با دوست نامرئی خود كه نامش را آیدن (Aiden) گذاشته، زندگی می كند. پدر و مادرش كه متوجه تفاوت های كودكان هم سن و سال جودی و فرزند خود می شوند، طی یك سری جلسات مشاوره، تصمیم می گیرند تا دختر خود را به یك مركز روانی وابسته به دولت انتقال دهند.

به این ترتیب، پرونده رسیدگی به وضعیت جودی زیر نظر دانشمندی بنام نیتن داكینز (Nathan Dawkins)‌ آغاز می شود و او طی چند جلسه آزمایش، متوجه می شود كه توانایی های جودی بسیار فراتر از آن چیزی است كه انتظارش را داشته است. این سازمان كه به دنبال كشف استعدادهای درخشان برای همكاری با CIA هم هست با تقویت توانمندی های جودی مقدمات حضور او را به تیم های عملیاتی CIA فراهم می كند. حضور جودی در CIA و آموزش های نظامی ای كه می بیند، از او یك شخصیت مقاوم می سازد كه هم از نظر جسمانی و هم ماورایی بسیار پرقدرت است.

البته طی عملیات هایی كه او در قالب گروه های عملیاتی سازمان CIA در نقاط مختلف جهان حضور میابد، با شخصیت های جدید و بعضاً تأثیرگذاری بر روند داستانی آشنا می شود، اما متوجه می شود که اهداف این سازمان با ارزش های او مغایر هستند. به همین دلیل، تصمیم به فرار گرفته و پس از آن مورد تعقیب نیروهای دولتی قرار می گیرد. بطور كلی، سناریوی Beyond همچون عناوین گذشته استودیوی Quantic Dream بسیار دلچسب و مهیج است. شخصیت پردازی قدرتمند، روایت معتدل در یك برهه زمانی مفصل از زندگی جودی و پرداختن به برخی جزئیات، مانند تفریحات دوران كودكی او و مواردی از این قبیل، به علاوه روابطش با آیدن و از طرفی حس پدرانه نیتن، همگی نقاط عطف داستانی در سفری حماسی هستند كه به همراه جودی هلمز آغاز می شود.

گرافیك

یكی از نقاط قوت آثار Quantic Dream كه همواره مورد استقبال علاقه مندان قرار می گیرد، گرافیك و جنبه های بصری عناوین آن هاست كه همگی در زمان خود یك گام به جلو قدم برداشته اند. شاید دلیل عمده آن هم، ساخت بازی به صورت انحصاری برای PS3 باشد كه به خوبی توانسته اند از تمام قدرت این كنسول استفاده كنند. Beyond‌ با استفاده از موتور گرافیكی كاملاً جدیدی ساخته شده كه متعلق به نسل بعد است، اما هنوز هویت آن فاش نشده است. مهمترین نكته گرافیكی این بازی، كیفیت صورت و انیمیشن های شخصیت ها است كه از 30000 چندضلعی (Polygon) در طراحی آنان استفاده شده است.

چنین كیفیتی، چشمان هر بازیكنی را مدت ها به خود خیره می كند. حتی اجسامی نظیر درها و پنجره ها نیز دارای انیمیشن های مخصوص به خود هستند. آنچه كه در چهره پردازی شخصیت های بسیار مورد توجه سازندگان قرار داشته، احساسات و عواطف مختلف انسانی است كه به لطف بهری گیری از تكنولوژی Motion Capture‌ و استفاده از هنرپیشگان درجه یك هالیوودی، در واقعی ترین شكل ممكن صورت گرفته اند. به طوریكه گاه، احساس می كنید که در حال تماشای یك فیلم سینمایی با هنرمندی الن پیج (Ellen Page)‌ هستید. از سوی دیگر، كیفیت فوق العاده میان پرده ها و سكانس های سینمایی است كه در واقع فاصله میان بازی های كامپیوتری و فیلم های سینمایی را تا حدود زیادی كاهش می دهد.

Beyond در سایر ابعاد تكنیكی نیز حرف های زیادی برای گفتن دارد. استفاده از یك سری تكنیك ها و تكنولوژی های نسل بعدی در نورپردازی و سایه زنی، كمك شایانی به هر چه زیباتر جلوه دادن بازی، به خصوص در شب و مراحل تاریك كرده است. ظرافت كار سازندگان در سایه زنی نیز با وجود سایه های داینامیك آیتم های مختلف، كاملاً مشهود است. طراحی محیط و اتسمفر گیرای آن نیز از دیگر موارد مورد توجه در این زمینه است كه به جرأت می توان گفت که فراتر از بسیاری از عناوین این نسل انجام شده است. این بدان معناست كه به خوبی می توانید تفاوت های بین دنیای انسان ها و ماورا را احساس كنید.

علاوه بر طراحی تأثیرگذار، از تنوع بالای مراحل و لوكیشن ها نیز نمی توان چشم پوشی كرد. در بازی به نقاط مختلفی از جهان فرستاده می شوید كه هر كدام با جغرافیای مخصوص به خود طراحی شده اند. از جنگل های انبوه گرفته تا بیابان های خشک آفریقا كه تنها بخشی از مراحل بازی هستند. در هر مكانی که باشید، به خوبی می توانید از كیفیت بافت ها و میزان جزئیات محیط و خلاقیت در طراحی محیط لذت ببرید و به این بیندیشید که با وجود چنین عناوینی چه نیازی به نسل بعد است. هر چند که نتیجه كار، همچون نمایش های نخستین بازی در E 2012 بی همتا نیست، اما Beyond همچنان بهترین اثر Quantic Dream به لحاظ گرافیک در نسل هفتم است و حقیقتاً هیچگونه مشكل خاصی در این زمینه به چشم نمی خورد.

موسیقی/صداگذاری

دیوید كیج به خوبی نشان داده كه صرفاً به دنبال جلوه های بصری نیست و از نظر سمعی نیز طالب خلق فضاهای تأثیرگذار است. عملكرد سینمایی گونه، تم اصلی Beyond در زمینه موسیقی و صداگذاری است. به واقع، همه چیز در این زمینه مانند یك فیلم سینمایی یا یك سریال تلویزیونی انجام شده است. تعداد زیاد دیالوگ ها و نحوه انتخاب آن ها، فراتر از یك بازی كامپیوتری است. صداگذاری شخصیت ها به طور همزمان توسط هنرپیشگان آن ها انجام شده و این ویژگی اثر بسیار مثبتی بر روند بازی گذاشته است. تمامی حالات انسانی را می توانید از تن صدای شخصیت ها احساس كنید. سایر افكت های صوتی نظیر صدای شلیك گلوله ها، وسایل نقلیه و حتی درگیری های تن به تن، شرایط مشابهی دارند و بر هیجانات بازی می افزایند. همچنین به هنگام صحنه های حساس QTE صدای خاصی پخش می شود كه به نوعی زنگ خطر شما برای انجام یك اقدام سریع است.

نكته ای كه در این زمینه وجود دارد، مربوط به بخش های ماورایی و كنترل شخصیت آیدن می شود. به هنگام كنترل او، وضعیت دگرگون می شود و افكت های صوتی ممتدی به گوش می رسند كه نشانگر فضای غیر مادی او هستند. موسیقی در Beyond‌ از اهمیت بالایی برای سازندگان برخوردار بوده است. گروه مجربی كه در رأس آن ها نورماند کوربیل (Normand Corbeil) مرحوم قرار داشت و هانس زیمر (Hans Zimmer) و لورن بلف (Lorne Balfe) راهش را ادامه دادند، همگی وظایف خود را به نحو احسنت انجام داده اند و قطعات حماسی و به یاد ماندنی ای را برای این بازی خلق کرده اند. البته مثل فیلم ها، اغلب به هنگام لحظات حساس و سكانس های سینمایی است كه موسیقی پخش می شود و در شرایط عادی به نسبت به گوش می رسند. آنچه كه مسلم است، تأثیرات موسیقی و صداگذاری بر یك اثر سینمایی است كه به خوبی در Beyond احساس می شود.

گیم پلی

هنگام عرضه HR، اكثر كارشناسان عقیده داشتند که اثر جدید دیوید كیج دیگر در قالب یك بازی كامپیوتری قرار نمی گیرد. به همین دلیل، تناقض بسیاری در نظرات آن ها بوجود آمد. عده ای ایده های جدید و افكار خلاقانه وی را ستودند، گروهی هم به مخالفت با سیاست های افراطی و سینمایی گرایی های او برخاستند و اعتقاد داشتند آنچه كه وجه تمایز یك بازی كامپیوتری از یك فیلم سینمایی می شود (گیم پلی) در HR نادیده گرفته شده است. با این وجود، او دلسرد نشده و حركت جدیدی را برای به اثبات رساندن افكار خود در Beyond آغاز نمود. كیج علاوه بر آنكه یك بازیساز خلاق است، یك كارگردان مجرب هم محسوب می شود، زیرا در آثار او بیش از آنكه بازی كنید، باید به تماشای سكانس های سینمایی و هیجان انگیز نشسته و تنقلات میل كنید.

كنترل شخصیت اصلی، همچنان از نمای سوم-شخص دنبال می شود، با این تفاوت كه آزادی عمل بیشتری به بازیكن داده شده است. اینبار تصمیم گیری های شما برای به حركت درآوردن شخصیت ها، به فشردن چند كلید خلاصه نمی شود و خود می توانید جودی را به جهات مختلف به حركت درآورید یا فرمان هدایت وسایل نقلیه را در دست بگیرید. البته عوامل محدود كننده فیزیكی محیطی بر تصمیم گیری های شما تأثیرگذار هستند، اما به محضی كه كنترل آیدن را به دست می گیرید، تمامی محدودیت ها برداشته می شوند و می توانید به هر سمتی كه خواستید، حركت كرده و از هر مانعی عبور كنید.

البته نباید از محدوده مشخصی كه جودی در آن قرار دارد، فراتر بروید و صرفاً می توانید در اطراف او به پرواز درآیید و روی محیط تأثیر بگذارید. به نوعی می توان گفت که آیتم های تعاملی آیدن به مراتب بیشتر از جودی هستند، اما نحوه كنترل او نیز متفاوت است و مسلط شدن بر آن كمی زمانبر خواهد بود. به وسیله آیدن می توانید کارهایی كه جودی نمی تواند از پس آن ها برآید را انجام دهید و به او كمك كنید. به عنوان مثال، یكی از ویژگی مهم او امكان تسخیر دشمنان است كه از این طریق، آن ها را به انجام اقداماتی علیه خودشان ترغیب می كند. گزینه هایی كه به هنگام كنترل آیدن وجود دارند، بسیار زیاد هستند و انتخاب های اینچنینی باعث می شوند تا تجربه هر كس از این بازی شخصی سازی شود و ارزش تكرار آن بالا رود. بازی به صورت خطی دنبال می شود و كلیت گیم پلی همچنان بر تعامل محیط و اجسام تمركز دارد.

چیزی به نام هدف وجود ندارد، بلكه تمامی نقاط موثر بر روند گیم پلی، با كلید از پیش تعیین شده است. صحنه های QTE همچنان اصلی ترین هدف شما در گیم پلی محسوب می شود، اما به همان مقدار باید از آنالوگ های كنترلر هم استفاده كرد. سیستم مبارزه ای نسبتاً جدیدی هم كه در Beyond وجود دارد که آن را یک پله نسبت به گیم پلی HR بالاتر می برد. همچنان باید در حساس ترین لحظه ممكن، در قالب سكانس های سینمایی، كلید صحیح را انتخاب كنید و یك اشتباه می تواند به آخرین اشتباه شما تبدیل شود. در نهایت، باید به حل معماها اشاره كرد كه اغلب برای آیدن طراحی شده اند و دیگر آن پیچیدگی آثار گذشته كیج را ندارند و با كمی تذكر و استفاده از قدرت های ماورایی او می توانید از آن ها عبور كنید. باید اعتراف كرد که Optionهای موجود در گیم پلی Beyond بیشتر از آثار گذشته Quantic Dream هستند، اما همچنان انتظارات برای آن دسته از علاقه مندانی كه به دنبال تحول در گیم پلی بازی های این استودیو بودند، برآورده نشده است.

نتیجه گیری

شاید سال ها بعد، از دیوید كیج به عنوان یكی از فعالان عرصه بازی های سینمایی یاد و تقدیر شود، اما آنچه مسلم است، ایده ها و افكار جاه طلبانه او فعلاً پذیرای عموم صنعت بازیسازی نیست و همچنان تناقض در بازخوردهای کارهای او دیده می شود. با این وجود، Beyond همچنان می تواند برای علاقه مندان به بازی های هالیوودی و طرفداران خاص بازی های دیوید كیج، یك تجربه متفاوت دیگر باشد كه این روزها به هر كسی می توان پیشنهاد كرد.

منبع : یوروگیمر